A torre de marfil

“As persoas non poden vivir nunha torre de marfil, ou é que pretendedes vivir aí illadas do mundo e sen coñecer a realidade? As persoas que viven así non saben nada do mundo real no que lles tocou vivir.” Esta é a frase que inspirou a seguinte historia; xurdiu da resposta á pregunta anterior: “E que acontecería se a persoa que vive nunha torre de marfil non fose alguén que non coñece a realidade senón unha persoa que perdeu a esperanza no mundo e se rendeu coa humanidade, deixando a ambas por imposibles?”

Érase unha vez… unha torre que sobresaía na cima dun outeiro. Existían lendas sobre ela que facían que ninguén se achegase, pois segundo se dicía entre os habitantes do pobo máis próximo, ningún dos que ousara entrar volvera para contalo. Incluso nas cantigas de moito tempo atrás se falaba da torre:

Que será, será?
O lugar no que habita o mal.
Que haberá, haberá?
Un ogro come-homes.

Miña nena, meu sol,
non vaias aló, non vaias aló,
que se vas non volves,
que se vas non volverás,
como lle pasou ao teu pai tempo atrás.

Certo día chegou a dito pobo un rapaz que percorría o mundo para coñecerse a si mesmo e atopar o seu camiño na vida. Era un mozo cunha moi peculiar filosofía de vida, para el nada era innecesario  ou unha perda de tempo, todo o que ocorría ao longo dunha viaxe era importante e tiña un significado, soubera ou non aprecialo nese momento. Ao escoitares as lendas decidiu encamiñarse cara a torre para ver se o que se contaba era certo.

Cando chegou á torre comprobou que esta  non estaba baleira como tivera esperado, senón chea de xente vestida con uniformes de traballo (cociñeiros, mordomos, criados, xardineiros,…) que o recibiron coma a un invitado. Instalárono nunha habitación e preparáronlle a cea. A verdade é que era un lugar acolledor á súa maneira, todo estaba moi ben organizado, cadaquén realizaba as súas tarefas con dilixencia, pero a xente sorría e falaba, non parecían oprimidos ou escravizados. Parecían unha gran familia que convivía e traballaba en harmonía. Isto desconcertouno máis se cabe que o feito de que a torre estivese habitada. Mais, quen sabía o que atoparía alí?

Así pasaron os días e el continuaba alí sen saber moi ben que era o que acontecía exactamente. Escoitaba falar do dono da torre, que vivía no derradeiro andar e que raras veces saía de alí; escoitou que levaba  vivindo na torre moitos anos. Mais o rapaz non entendía isto, el cría que o máis importante da vida era vivila con liberdade, sen medo, con outros, con xente, nunca só e illado. De modo que comezou cada mañá a ir ata o derradeiro piso para falar co dono.  A primeira vez que o viu sorprendeuse polos ollos da persoa que el miraba cos seus propios ollos, unha persoa cunha mirada fascinante, chea de tantos matices que non sería quen de interpretalos todos, unha persoa única, tan carismática coma un rei, e tan delicada coma unha flor no inverno, un ser que non parecía deste mundo pero que á vez era máis humano que calquera persoa. Mais, a pesar do que lle mostraron os seus ollos, aínda así, decidiu non afastarse das súas crenzas e conviccións e non cesou de falarlle, a pesar de que o dono non lle respondía e unicamente se adicaba a miralo en silencio cun ollar máis profundo que o de ninguén e con máis significado que ningún outro. Día a día contáballe cousas, faláballe das súas aventuras, dicíalle que estar alí pechado non era bo e que aquilo non era vida. O dono mirábao con paciencia e continuaba sen pronunciar palabra. As visitas do mozo ao dono sucedíanse, así pasaron os meses ata que o mordomo principal decidiu falar con el.

-          Oes rapaz, ¿Qué é o que pretendes? – díxolle.

-          E que non é normal que unha persoa se peche nun lugar así e non viva a súa vida, que non sinta, que se ille do mundo.

-          Comprendo o teu punto de vista, pero ti non o coñeces, non sabes nada del, nin do seu mundo, nin do seu pasado, así que non poderías entendelo.

O mozo puxo mirada interrogante.

-         Ao principio – continuou o mordomo – estaba só cando comezou a vivir aquí, mais co tempo, os que nos achegamos ata a torre por curiosidade rematamos traballando aquí. Preguntaraste o porqué. Uns por unhas circunstancias outros por outras, houbo os que querían agocharse do mundo, que non querían coñecer o seu redor que preferían a vida lonxe dos seres humanos que coñecían; a outros parecíalles máis sinxela esta forma de vida, máis cómoda, sen ter que tomar decisións; e os derradeiros por el. Pois só unha mirada a esa persoa e non quixemos marchar; non é un feitizo, ti o viches; unha soa ollada e comprendes que carga con maior cantidade de dor que calquera dos aquí presentes. Pechouse aquí para non volver sentir, pois xa sufriu máis que  calquera no mundo. Cando alguén o ve comprende isto e xa non quere marchar, no quere deixalo, desexa permanecer ao seu carón e servirlle de axuda, protexelo se é necesario, a esa persoa máis forte que ninguén, pero á vez tan fráxil e máis magoada que calquera,… Os que só buscaban comodidade e illamento ao final remataron marchando pois a vida nalgún momento sempre chama á porta e hai que ir ao seu encontro, non queda outra; ademais un non é sempre o mesmo e en calquera momento se poden atopar as respostas que antes non se coñecían e así ábrense novas portas e novos mundos. Os que quedamos fomos o resto, os que observamos con atención ao dono, os que decidimos servilo porque era esa persoa. Mais, ti es novo e inexperto, pensas que sabes moito do mundo pero o único que fas e tentar impor os teus ideais. Non te culpo, houbo moitos outros que non o viron, que só pensaban en si mesmos, pero eles non tentaron perturbar o seu silencio e a súa tranquilidade, por iso cho digo a ti. Ti non o viches de verdade, miráchelo pero non viches o que no pasado vimos o resto. Ou posiblemente non soubeches interpretar o que viron os teus ollos e só sentiches que nel hai algo diferente que o fai así, pero desfixécheste deses pensamentos para continuar egoistamente co que consideras correcto, sen parar a razoar, sen pensar,  sen interiorizar o que ves. Os sentidos non están de adorno, sérvennos para comprender o mundo que nos rodea, ás persoas,os lugares, as cores, os sons,… Cando teñas vivido uns anos máis, coñezas a dor, a preocupación, a frustración, a impotencia, o mal,… nese momento se volves poderás saber o que sinte, comprenderás por que permanece aquí e non sae. Pero agora es novo de máis e iso é moito pedir para ti.

E dito isto seguiu co seu traballo.

O rapaz quedara de pedra ao escoitar ao mordomo, o mundo era máis complexo do que el pensara en calquera momento, el mesmo pechárase nos seus ideais pensando que non había nada mellor que seguir o seu corazón. Así que tras meditalo detidamente tomou unha decisión: viaxaría de novo polo mundo e coñecería o importante da vida para así un día volver e poder comprender a quen se pechara naquela torre había anos.

Ao día seguinte marchou, ninguén o despediu, pois quen se vai é o que pode decidir se volver ou non, os que quedan só poden escoller entre esperar ou esquecer. Así, emprendeu o seu camiño, con dor polo descubrimento da súa ignorancia, pero coas enerxías da xuventude. Por iso se di que a xuventude é a idade dos erros, o momento das equivocacións, porque aínda se teñen forzas despois de caer para volver erguerse e continuar o camiño; non importa que tan fortes sexan as pendentes un as ascenderá aínda que chegue sen folgos, porque a chama da vida está acesa e ten aínda combustible abondo para todo o camiño.

Na parte superior da torre, no último andar, desde a fiestra, o dono o observou partir e lágrimas esvararon dos seus ollos, uns ollos que tiñan esquecido como chorar moito tempo atrás, pero que de novo volvían á vida.

Pois, incluso pechado nunha torre de marfil, o corazón da xente non está totalmente protexido e é vulnerable; non existe fortaleza impenetrable. Fóra, no mundo un pode curtilo e non magoarse tan doadamente; pero tentando protexelo, finalmente o único que se consegue é que sexa moito máis fráxil.  Hai que aprender neste mundo, sufrir para coñecer o que é tristeza e o que é pola contra felicidade, chorar para apreciar o riso, vivir para no momento da morte non arrepentirse. 
A nosa condición humana dótanos de sentimentos e non podemos, aínda que tratemos de facelo, deixar de ser humanos. Os sentimentos están ligados a nós ao igual que é inherente a nós a humanidade. Esa é a verdade desta historia.